Ένας μεγάλος καλλιτέχνης & πολυσχιδές ταλέντο που μεταπηδά σε θεματολογίες και τεχνοτροπίες με ταχύτητα φωτός!
Οφείλω με συστολή να ομολογήσω ότι τον ζωγράφο Γιάννη Δημητράκη δεν τον γνώριζα πριν τη σπουδαία ατομική του έκθεση "Vivere pericolosamente" στο Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου τον περασμένο Νοέμβρη. Σε αυτό τον φιλόξενο και δραστήριο καλλιτεχνικό χώρο γνώρισα τον σπουδαίο καλλιτέχνη και υπέροχο άνθρωπο Γιάννη! Η αμεσότητα και ειλικρίνεια του Μ.Ε.Τ.Η. έβρισκαν στο πρόσωπο του τον κατάλληλο πρεσβευτή. Από τότε, το Ηράκλειο έχει γίνει δεύτερο σπίτι για τον Αθηναίο ζωγράφο που εισπράττει τακτικά την αγάπη του φιλότεχνου κοινού για το έργο του.
Η έκθεση του Γιάννη στο Ηράκλειο υπήρξε για μένα, σίγουρα και για πολλούς ακόμα, μία Αποκάλυψη για το μέγεθος και το εύρος του καλλιτεχνικού του ταλέντου. Μπροστά στους πίνακες με θέματα σχεδιασμένα με πενάκι, ο θεατής μένει κυριολεκτικά άφωνος από τη μαεστρία και τη δυναμική του δημιουργού. Το πενάκι μοιάζει να είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του Γιάννη, με το οποίο δημιουργεί αριστοτεχνικές, περίπλοκες εικόνες που σε συνεπαίρνουν. Κι όταν τα χαρτιά που σχεδιάζει γίνονται καμβάδες και μπαίνει το χρώμα στο παιχνίδι, τότε τα τελάρα αποκτούν βαθιά ζεστασιά και νοσταλγική αναπόληση. Μεταμορφώνονται σε ζωντανές σκηνές παιδικού παιχνιδιού στο δρόμο, σε καρουζέλ και λούνα παρκ αναμνήσεων, σε ρεμπέτικο πάλκο και λαϊκές κομπανίες. Οι συνθέσεις ποικίλουν από σύνθετες έως σχεδόν ατελείς, σαν αποσιωπητικά που αφήνουν χώρο στην προσωπική ερμηνεία και ονειροπόληση...
Ο Δημητράκης είναι ένας πολύ παραγωγικός καλλιτέχνης που, ακόμα και με μία μόνο έκθεση αντιληπτό, αλλάζει τεχνοτροπίες και θεματολογίες με ρυθμούς ταχύτατους, "σχιζοφρενικούς" όπως τόλμησα να χαρακτηρίσω στην πρώτη γνωριμία μας! Οι παιχνιδιάρικες όρνιθες και οι ζωηροί ίπποι, με έντονα γραφιστικά στοιχεία και χρώματα, είναι έργα της ίδιας σχεδόν χρονολογικής περιόδου με τους πίνακες της ρεμπέτικης μουσικής σκηνής που εκθέτονται δίπλα-δίπλα και δίνουν στο θεατή τη γεύση ενός πλούσιου, πλήρους "γεύματος".
Ο ίδιος ο ζωγράφος είναι ένας άνθρωπος αξιοθαύμαστα σεμνός και συνεσταλμένος. Πολύ ευγενής, χωρίς καμία επιτήδευση, φιλικός και ομιλητικός όταν ανιχνεύσει συγγενή ψυχοσύνθεση και στάση ζωής απέναντι του. Με έργο καταξιωμένο από χρόνια στον καλλιτεχνικό κόσμο, έχει πλέον αφήσει πίσω του κάθε βαριά "αποσκευή" της ζωής και πορεύεται σε νέες δημιουργικές κατευθύνσεις έχοντας επαναδιαπραγματευθεί τις αξίες της τέχνης: τον πειραματισμό, το εφήμερο, το συλλογικό, το προσβάσιμο, το οικείο... Η έμπνευση του είναι ανεξάντλητη, η προσφορά του χωρίς όρους και προϋποθέσεις και τα έργα του, χαρτιά, πανιά, έντυπα, διαθέσιμα με κόστος πολύ μικρότερο της αξίας τους, λόγω άποψης του δημιουργού τους.
* Αυτή την περίοδο ο Γιάννης Δημητράκης εκθέτει με τον Τάσο Δήμο και το Σωκράτη Γιοσμά τη "Μέθοδο των Τριών" στην Αίθουσα Τέχνης ΜΟΡΦΕΣ στο Ρέθυμνο.
Η έκθεση του Γιάννη στο Ηράκλειο υπήρξε για μένα, σίγουρα και για πολλούς ακόμα, μία Αποκάλυψη για το μέγεθος και το εύρος του καλλιτεχνικού του ταλέντου. Μπροστά στους πίνακες με θέματα σχεδιασμένα με πενάκι, ο θεατής μένει κυριολεκτικά άφωνος από τη μαεστρία και τη δυναμική του δημιουργού. Το πενάκι μοιάζει να είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του Γιάννη, με το οποίο δημιουργεί αριστοτεχνικές, περίπλοκες εικόνες που σε συνεπαίρνουν. Κι όταν τα χαρτιά που σχεδιάζει γίνονται καμβάδες και μπαίνει το χρώμα στο παιχνίδι, τότε τα τελάρα αποκτούν βαθιά ζεστασιά και νοσταλγική αναπόληση. Μεταμορφώνονται σε ζωντανές σκηνές παιδικού παιχνιδιού στο δρόμο, σε καρουζέλ και λούνα παρκ αναμνήσεων, σε ρεμπέτικο πάλκο και λαϊκές κομπανίες. Οι συνθέσεις ποικίλουν από σύνθετες έως σχεδόν ατελείς, σαν αποσιωπητικά που αφήνουν χώρο στην προσωπική ερμηνεία και ονειροπόληση...
Ο Δημητράκης είναι ένας πολύ παραγωγικός καλλιτέχνης που, ακόμα και με μία μόνο έκθεση αντιληπτό, αλλάζει τεχνοτροπίες και θεματολογίες με ρυθμούς ταχύτατους, "σχιζοφρενικούς" όπως τόλμησα να χαρακτηρίσω στην πρώτη γνωριμία μας! Οι παιχνιδιάρικες όρνιθες και οι ζωηροί ίπποι, με έντονα γραφιστικά στοιχεία και χρώματα, είναι έργα της ίδιας σχεδόν χρονολογικής περιόδου με τους πίνακες της ρεμπέτικης μουσικής σκηνής που εκθέτονται δίπλα-δίπλα και δίνουν στο θεατή τη γεύση ενός πλούσιου, πλήρους "γεύματος".
 |
| Ο Ernest Heminway και οι γάτες |
Ο ίδιος ο ζωγράφος είναι ένας άνθρωπος αξιοθαύμαστα σεμνός και συνεσταλμένος. Πολύ ευγενής, χωρίς καμία επιτήδευση, φιλικός και ομιλητικός όταν ανιχνεύσει συγγενή ψυχοσύνθεση και στάση ζωής απέναντι του. Με έργο καταξιωμένο από χρόνια στον καλλιτεχνικό κόσμο, έχει πλέον αφήσει πίσω του κάθε βαριά "αποσκευή" της ζωής και πορεύεται σε νέες δημιουργικές κατευθύνσεις έχοντας επαναδιαπραγματευθεί τις αξίες της τέχνης: τον πειραματισμό, το εφήμερο, το συλλογικό, το προσβάσιμο, το οικείο... Η έμπνευση του είναι ανεξάντλητη, η προσφορά του χωρίς όρους και προϋποθέσεις και τα έργα του, χαρτιά, πανιά, έντυπα, διαθέσιμα με κόστος πολύ μικρότερο της αξίας τους, λόγω άποψης του δημιουργού τους.
Ο Γιάννης έχει το στούντιο του στην Παιανία Αττικής αλλά, αυτή την περίοδο, έχει για σπίτι τον υπολογιστή του και τις εικόνες που φτιάχνει με επιχρωματισμό στιλ ποπ-αρτ και αφηρημένο σχεδιασμό φωτογραφιών και δικών του έργων. Είναι ο δικός του τρόπος να αποδομεί την πραγματικότητα και να της δίνει μία ελκυστική και χαρούμενη διάθεση! Επίσης, στο άμεσο μέλλον σκέφτεται να ξεφύγει από τα όρια του κάδρου και να πειραματιστεί με την αποτύπωση σε θηλυκά χρηστικά αντικείμενα... Ως γνήσια αντισυμβατικό άτομο, είναι ένας καλλιτέχνης που επιφυλάσσει εκπλήξεις σε εαυτό και αλλήλους!
* Αυτή την περίοδο ο Γιάννης Δημητράκης εκθέτει με τον Τάσο Δήμο και το Σωκράτη Γιοσμά τη "Μέθοδο των Τριών" στην Αίθουσα Τέχνης ΜΟΡΦΕΣ στο Ρέθυμνο.
